Als ouder zet je een kind op de wereld en je wilt niets liever dan dat je kind gelukkig is. Je bent gefocust op je kind en kosten noch moeite worden gespaard om je kind het allerbeste te geven wat in jou bereik ligt. Soms zijn dit materiële zaken maar ook aandacht, liefde en tijd bied je rijkelijk aan. Als dan blijkt dat het leven van je kind anders verloopt dan bij andere kinderen, dan zet je je gewoon nog meer in om te zorgen dat er een balans komt. Je wilt immers niet dat je kind zich ongelukkig voelt en ervaart dat hij buiten de boot valt.
De omgeving begint af en toen opmerkingen te plaatsen, maar deze negeer je, want wat weten ze nou van jou kind. Jij hebt een mooi, bijzonder en speciaal kind en die moet je gewoon ietsje anders benaderen. Het doet je pijn dat je omgeving niet ziet dat je kind gevoelig en lief is en helaas alleen de vervelende voorvallen ziet.
De band die jij met je kind hebt is speciaal, een sterke lijn die vaak alleen jij ervaart, omdat alleen jij je kind begrijpt. Jij snapt waarom hij zich zo voelt, want die afwijzing, eenzaamheid en onbegrip heb je zelf als kind ook ervaren. Je zal er daarom alles aan doen om ervoor te zorgen dat dit je kind niet overkom
Het gedrag van je kind wordt steeds gecompliceerder en helaas snappen je partner en de hulpverleners het gedrag niet, maar jij gelukkig wel, maar dat komt door de speciale band die jij hebt. Om de woede-aanvallen, het haantjesgedrag, de angsten en het claimgedrag manoevreer je heen, want je hebt geleerd dat je niet de confrontatie met je kind moet aangaan, want dan verandert de stemming van je kind. Ook vul je de momenten op als het kind aangeeft dat het zich verveelt want je kind heeft uitdagingen nodig.
Wat je al die tijd echter niet ziet, is dat de speciale band die je met je kind hebt een pedagogische uitdaging is en je grote blinde vlek. Je wilt deze niet onder ogen zien, want dat voelt als falen en je angsten nemen vervolgens de overhand, waardoor je nog meer gaat overcompenseren.
Dan ontstaat er ineens een groot sociaal probleem, want je kind heeft onuitstaanbaar gedrag. In een groep functioneren gaat nauwelijks meer. Je kind is moeilijk corrigeerbaar en alles draait thuis om het kind heen. Een sociaal leven onderhouden gaat moeizaam, omdat je altijd in spanning zit: hoe zal mijn kind reageren of zich gedragen? Je kan geen geschikte hulpverlener vinden die je kind kan begeleiden en je merkt dat de speciale band die je met je kind hebt vaak een moeilijke en vermoeiende band is. Het kind slurpt alle energie uit je lichaam en je kan niet meer.
Zo krijg ik wekelijks enorm veel ouders aan de telefoon die een speciaal lijntje hebben met hun kind. Ze hebben een bijzonder kind die helaas door niemand begrepen wordt, waardoor het kind vastloopt. Dat de oorzaak op het pedagogische vlak ligt dat zien ze niet, want dat is immers hun blinde vlek. Pas als het bijna of helemaal te laat is en ze letterlijk niet meer kunnen, zijn ze bereid om hun blinde vlek onder ogen te zien.
Heb je een speciaal lijntje met je kind, dan zou ik het verstandig vinden om nogmaals eens goed naar het lijntje te kijken, want dit lijntje kan later een zeer gevaarlijk lijntje blijken te zijn als er sociale problemen onstaan. Dit speciale lijntje blijkt dan een lijntje te zijn van overwaardering, schuldgevoel, schaamte en angsten.
Zit je kind niet lekker in zijn vel, probeer dan nuchter te kijken naar wat de oorzaak is in plaats van mee te gaan lijden met je kind. Want daar is je kind zeker niet bij gebaat, maar jij ook niet. Realiseer je goed dat IEDERE ouder een blinde vlek heeft en dat het zeer moedig is om dit onder ogen te zien. En nog moediger om deze aan te pakken.
Delen waardeer ik maar misschien ook wel een ouder die net dit even nodig heeft