HSP-ertje aan het woord
Ik ben M. en vijf jaar. Ik woon in België.
Omdat ik altijd bang was van de stemmen die ik hoorde en de enge beesten die ik zag, kon ik niet goed slapen.
Ik werd vaak wakker en huilde dan heel veel. Ik vroeg dan aan mama om mijn kussen uit te schudden zodat de stemmen weggingen maar ze kwamen altijd terug! Voor dat Bénazir bij ons kwam heb ik haar een keer op de laptop gezien, dat was echt cool!
Toen konden we praten met elkaar en Bianca trok hele gekke bekken, dat was grappig!
De dag dat Bianca naar ons kwam zijn mijn zusje en ik naar onze tante gegaan! s’Avonds mochten we even langskomen.
Toen ik binnen kwam had mijn mama een gekke ketting om haar nek en papa ook en Bianca was niet alleen bij ons. Die ketting vind ik nu leuk, ik heb ze op mijn kamer. Ik heb ook nog een hele mooie bijzondere ketting van Bianca gekregen die glinstert heel mooi. Die speciale heb ik onder mijn kussen liggen. Soms wil ik hem aan voor naar school maar dat mag ik niet van mama.
Toen ik op mama haar schoot zat legde Bianca haar handen op mijn schouders. Eventjes daarna ging ze zitten maar een andere mevrouw kwam toen, ik kreeg het heel erg warm.
Mijn zusje zat bij F. op schoot en die legde ook zijn handen op haar.
Daarna kregen we snoep en hebben we met z’n allen de Kabouter Plopdans gedaan! Dat was heel leuk en Bianca die deed heel gek! Ik heb ook een keer een foto van haar gezien met een oranje pluk i.p.v een witte pluk dat was met voetbal geloof ik. Ze leek toen wel op een Bizon!
Na het dansen zijn we terug naar mijn tante gegaan om te gaan slapen want Bianca was nog niet klaar.
Ik heb nu geen stemmen en beesten meer op mijn kamer en ik huil s’nachts niet meer.
Bianca is nog wel eens terug geweest en toen vond ze mijn geknutselde kerstbal de allermooiste in onze boom!!!
Doei
M. uit Lommel
Ik ben Sib en niemand begrijpt me
Ik ben Sib en 9 jaar oud. Ik ben een heel gewoon jongetje, maar mijn gedrag is vaak bijzonder. Bijzonder omdat ik kleine mannetjes in mijn hoofd heb lopen die ervoor zorgen dat alles in beweging komt. Mijn benen bewegen dan zonder dat ik het wil en mijn armen maken bewegingen die andere mensen vervelend vinden. Ik heb zoveel drukke mannetjes in mijn hoofd dat ze van links naar rechts lopen en dat zorgt ervoor dat het een chaos wordt in mijn hoofd. Ze lopen kriskras door elkaar heen en vaak op de momenten dat ik het net niet kan hebben. Ik moet dan opletten in de klas en door de chaos in het dan niet mogelijk. In mijn hoofd zitten ook mannetjes die alles proberen te regelen. Omdat niemand de baas is en elk mannetje aandacht wil,springen mijn gedachten van hot naar her.
Ik moet dan plotseling denken aan mijn nieuwe bouwpakket, terwijl een ander mannetje aandacht wil voor de tafels die er geleerd moeten worden.
Ik ben Sib, een gewoon jongetje die vaak niet begrepen wordt, omdat ik bijzonder gedrag heb. De mannetjes in mijn hoofd zorgen ervoor dat ik vaak mezelf ook niet begrijp en nu helemaal niet meer, omdat ik iedere keer als enige uit de klas anders behandeld word. Ik zou zo graag mezelf willen zijn, maar dat kan alleen als de mannetjes ook rustig zijn. Ik zou zo graag gewoon willen zijn en niet een andere behandeling willen krijgen dan de andere kinderen uit de klas.
Ik zou zo graag de baas willen zijn over de drukke mannetjes in mijn hoofd.
Ik zou zo graag Sib willen zijn zonder bijzonder gedrag.
Ik ben Sib en ik was een overprikkelde HSP-er die door veel mensen niet begrepen werd. Nu ben ik de baas over de mannetjes en is mijn gedrag niet meer bijzonder.
Ik ben Sib en ik kan ritsen*.
*Ritsen is een snelle afsluittechniek waardoor HSP-ers zich direct kunnen afsluiten voor externe prikkels.
Meer informatie op: afsluittechnieken
Deel je mee voor alle Sib’s die zoeken naar een handvat?
Ik herken mijn kind niet op school
Bénazir BLOG
Pria:
We weten ons geen raad met onze zoon Sem van 7 jaar. Ik weet niet of U ons kunt helpen, maar we hebben echt al van alles geprobeerd, maar komen niet erachter waarom hij zo is. Thuis praat hij honderduit, maar als hij op school is, durft hij nog niet eens wat tegen zijn juf te zeggen. Het is een vrolijk en spontaan kind, maar helaas is hij op school precies het tegenovergestelde. De leerkracht heeft daarom een ander beeld van hem. Om te laten zien dat Sem thuis echt anders is, hebben we zelf een video-opname gemaakt . We staan voor vraagtekens en komen er helaas niet achter waarom Sem zo’n ander kind is op school, mede omdat hij niet over school wil praten.
Sem is een jongen met donkerbruin haar en felblauwe ogen. Ik staar naar zijn foto die mij via de mail werd toegezonden. Een prachtig kind, maar met een geheim en ik wil als geen ander weten waarom Sem zich zo gedraagt. Ik leg telepathisch contact met Sem en stel hem de vraag waarom hij op school zo stil is. Razendsnel laat Sem mij beelden zien en deze beelden probeer ik te rangschikken om zo te weten te komen wat hij bedoelt. Sem is op het moment van de channeling thuis en merkt niets van het telepathisch contact dat ik met hem leg. Het lukt me echter niet om alle informatie in één keer uit hem te krijgen en daarom leg ik later weer contact met hem. Ik wil graag een totaalbeeld hebben, voordat ik contact opneem met de ouders. Als Sem mij alles heeft laten zien, neem ik telefonisch contact op met de ouders.
Pria’s man Jules neemt de telefoon aan en is helemaal niet op de hoogte van het mailtje dat zijn vrouw mij heeft gestuurd. Dat is lastig, omdat Jules erg bot en terughoudend reageert. Begrijpelijk, hij wordt tenslotte met mij geconfronteerd en voelt zich door zijn vrouw gepasseerd. Dit zijn de telepathische beelden die Jules me doorzendt tijdens het gesprek. Het is voor mij gecompliceerd, omdat ik wil helpen, maar ervaar dat Jules er helemaal niet voor openstaat. Ik besluit om niet de informatie met hem te delen en vraag of Pria mij terug wil bellen, zodat zij de kans krijgt om haar man op de hoogte te stellen. Een week later heb ik haar zelf aan de telefoon en leg uit wat Sem mij heeft laten zien: Sem legt voor zichzelf de lat erg hoog. Hij heeft het gevoel dat hij moet presteren, omdat hij zijn ouders niet wil teleurstellen. Sem heeft namelijk een gehandicapt zusje van drie jaar en ziet dat zijn ouders erg veel aandacht moeten besteden aan Lotte. Om zijn ouders te ontlasten, gedraagt hij zich – zo klein als hij is – als een modelkind. Hij is daarom een probleemloos kind thuis en doet alles wat zijn ouders hem vragen. Toen Sem naar school ging, ontdekte hij dat de lat die hij voor zichzelf geplaatst had te hoog was. Er waren kinderen die veel meer wisten dan hij en zijn ego liep toen erg veel deuken op. Ondanks dat hij pas vier was, vergeleek hij zijn prestaties met die van zesjarige klasgenoten. Eerst werd hij heel erg boos op zichzelf, maar uitte het niet uit angst om zijn ouders nog meer te belasten. Ze hadden het al zwaar genoeg met Lotte. Hij hield zijn woede in en werd steeds stiller. Langzamerhand begonnen zich bij Sem angsten te ontwikkelen. Angst om dom gevonden te worden, angst om contact te leggen, angst om niet geaccepteerd te worden. Door de angsten had hij vaak het gevoel dat zijn keel dichtgeknepen werd en kwam er geen woord meer uit. Deze angsten heeft Sem alleen in een niet-veilige situatie. En school ervaart hij helaas als niet veilig. Daarom is Sem thuis een heel ander kind: vrolijk, spontaan en behulpzaam.
Pria is sprakeloos als ik haar dit vertel. Nu begrijpt ze ook waarom Sem op school niets onderneemt. Hij begint vaak niet eens aan een werkje en dat drijft de leerkracht vaak tot wanhoop. Alles hebben ze geprobeerd: straffen, belonen, negeren of samenwerken; niets mocht baten.
Hij heeft namelijk voor zichzelf gesteld: als ik niets doe, dan maak ik ook geen fouten en dan ben ik ook niet dom.
Sem komt bij mij op bezoek en samen met zijn ouders maken we een plan van aanpak. Ik behandel hem door contact te leggen met zijn onderbewustzijn, waardoor hij zich vrijwel direct al prettiger gaat voelen, want de opgekropte emoties haal ik weg. Zijn ouders gaan thuis door met de behandeling en Sem gaat zienderogen vooruit.
ADHD medicijnen werken niet.
Het slikken van medicijnen tegen ADHD is controversieel. Uit sommige studies blijkt dat kinderen de medicijnen veel te snel krijgen of dat ze er verslaafd aan raken. Daar komt nu een probleem bij: ze werken in veel gevallen niet of nauwelijks.
Het Johns Hopkins ziekenhuis in de VS heeft een proef gedaan met 180 kinderen die zes jaar aan de medicijnen tegen ADHD waren. De kinderen waren gemiddeld 10 jaar oud. Van deze 180 kinderen hadden er 160 nog steeds onverminderd symptomen van ADHD, bij de overige 20 was er een kleine verbetering te zien. Sterker nog: de kinderen die medicijnen kregen, vertoonden gemiddeld meer symptomen dan kinderen met ADHD in een controlegroep die niets slikte, maar een regime volgde van veel sport en gezond eten.
De onderzoekers kunnen niet zeggen of de tegenvallende werking van de medicijnen komt doordat kinderen de verkeerde dosis krijgen, de verkeerde medicijnen slikken of omdat de pillen de verkeerde ingrediënten bevatten. Ze concluderen wel dat ADHD een chronische ziekte is met heftige verschijnselen als drukte, slechte concentratie en impulsiviteit.
Bron: Alexandra Wong
