Het gevaarlijke lijntje tussen ouder en kind.
Als ouder zet je een kind op de wereld en je wilt niets liever dan dat je kind gelukkig is. Je bent gefocust op je kind en kosten noch moeite worden gespaard om je kind het allerbeste te geven wat in jou bereik ligt. Soms zijn dit materiële zaken maar ook aandacht, liefde en tijd bied je rijkelijk aan. Als dan blijkt dat het leven van je kind anders verloopt dan bij andere kinderen, dan zet je je gewoon nog meer in om te zorgen dat er een balans komt. Je wilt immers niet dat je kind zich ongelukkig voelt en ervaart dat hij buiten de boot valt.
De omgeving begint af en toen opmerkingen te plaatsen, maar deze negeer je, want wat weten ze nou van jou kind. Jij hebt een mooi, bijzonder en speciaal kind en die moet je gewoon ietsje anders benaderen. Het doet je pijn dat je omgeving niet ziet dat je kind gevoelig en lief is en helaas alleen de vervelende voorvallen ziet.
De band die jij met je kind hebt is speciaal, een sterke lijn die vaak alleen jij ervaart, omdat alleen jij je kind begrijpt. Jij snapt waarom hij zich zo voelt, want die afwijzing, eenzaamheid en onbegrip heb je zelf als kind ook ervaren. Je zal er daarom alles aan doen om ervoor te zorgen dat dit je kind niet overkomt.
Het gedrag van je kind wordt steeds gecompliceerder en helaas snappen je partner en de hulpverleners het gedrag niet, maar jij gelukkig wel, maar dat komt door de speciale band die jij hebt. Om de woede-aanvallen, het haantjesgedrag, de angsten en het claimgedrag manoevreer je heen, want je hebt geleerd dat je niet de confrontatie met je kind moet aangaan, want dan verandert de stemming van je kind. Ook vul je de momenten op als het kind aangeeft dat het zich verveelt want je kind heeft uitdagingen nodig.
Wat je al die tijd echter niet ziet, is dat de speciale band die je met je kind hebt een pedagogische uitdaging is en je grote blinde vlek. Je wilt deze niet onder ogen zien, want dat voelt als falen en je angsten nemen vervolgens de overhand, waardoor je nog meer gaat overcompenseren.
Dan ontstaat er ineens een groot sociaal probleem, want je kind heeft onuitstaanbaar gedrag. In een groep functioneren gaat nauwelijks meer. Je kind is moeilijk corrigeerbaar en alles draait thuis om het kind heen. Een sociaal leven onderhouden gaat moeizaam, omdat je altijd in spanning zit: hoe zal mijn kind reageren of zich gedragen? Je kan geen geschikte hulpverlener vinden die je kind kan begeleiden en je merkt dat de speciale band die je met je kind hebt vaak een moeilijke en vermoeiende band is. Het kind slurpt alle energie uit je lichaam en je kan niet meer.
Zo krijg ik wekelijks enorm veel ouders aan de telefoon die een speciaal lijntje hebben met hun kind. Ze hebben een bijzonder kind die helaas door niemand begrepen wordt, waardoor het kind vastloopt. Dat de oorzaak op het pedagogische vlak ligt dat zien ze niet, want dat is immers hun blinde vlek. Pas als het bijna of helemaal te laat is en ze letterlijk niet meer kunnen, zijn ze bereid om hun blinde vlek onder ogen te zien.
Heb je een speciaal lijntje met je kind, dan zou ik het verstandig vinden om nogmaals eens goed naar het lijntje te kijken, want dit lijntje kan later een zeer gevaarlijk lijntje blijken te zijn als er sociale problemen onstaan. Dit speciale lijntje blijkt dan een lijntje te zijn van overwaardering, schuldgevoel, schaamte en angsten.
Zit je kind niet lekker in zijn vel, probeer dan nuchter te kijken naar wat de oorzaak is in plaats van mee te gaan lijden met je kind. Want daar is je kind zeker niet bij gebaat, maar jij ook niet. Realiseer je goed dat IEDERE ouder een blinde vlek heeft en dat het zeer moedig is om dit onder ogen te zien. En nog moediger om deze aan te pakken.
Delen waardeer ik maar misschien ook wel een ouder die net dit even nodig heeft
Vastgelopen HSP-ertjes
Afgelopen periode heb ik veel doorverwijzingen gehad van collega’s die niet precies wisten wat ze met bepaalde gezinnen aan moesten. De behandelmethodes en resultaten waren niet effectief waardoor ze vaak met hun rug tegen de muur kwamen te staan omdat ze het gezin niet verder konden helpen. Omdat ik als hulpverlener net wat meer extraatjes heb door onder andere mijn telepathie, vroegen ze of ik misschien op het onderbewustzijn kon kijken wat de oorzaak van de problemen waren.
Zo werd er ook een tweeling bij mij aangemeld die beide extreem gedrag vertoonden. Kyra een meisje van 6 jaar had zulke enorme explosieve buien dat ze vaak haar moeder mishandelde als het niet verliep zoals zij in gedachten had. Dit gedrag vertoonde ze niet alleen thuis maar ook op school en buiten in de straat was ze een echte draak. De school had het zorgteam ingeschakeld en er werd een behandelplan opgezet. Omdat Kyra in de klas een enorme stoorzender was en nauwelijks te begrenzen was, hoefde ze maar halve dagen naar school. Ondanks het behandelplan verslechterde het gedrag van Kyra en werd het zowel thuis als op school een onhoudbare situatie. Omdat ik jarenlang scholen heb geadviseerd en begeleid, kreeg ik ook van deze school een verzoek om even mee te kijken. Met toestemming van de ouders bekeek ik een foto van Kyra en zag meteen wat de oorzaak was en waarom het behandelplan geen kans van slagen had.
Het huis van Kyra was een energetisch zwaar huis en als HSP heb je daar enorm veel last van. Maar ook de omgeving waar ze woont zorgt ervoor dat ze omhuld wordt door een zwarte wolk van negativiteit wat duidelijk terug te zien is in haar gedrag. Omdat ze als HSP-er maar liefst 20 á 30 keer meer informatie onbewust tot zich neemt dan een niet HSP-er, reageert ze erg heftig op alle negativiteit. Door de overprikkeling ontstaat er bijna een soort van kortsluiting bij Kyra waardoor ze alles om haar heen wil vernietigen en pijn wil doen. Later als ze rustig is kan ze zich er vaak niets van herinneren en is dan ook enorm verdrietig. Dit zorgt ervoor dat de ouders enorm verward zijn en niet weten wat ze met het gedrag aan moeten. Kyra wordt daardoor nauwelijks begrensd en bepaald daardoor de hele sfeer in huis. De Orthopedagoog heeft haar de diagnose ADHD gegeven en aangeraden om Kyra medicatie te geven zodat ze misschien handelbaarder wordt.
Haar tweeling broertje heeft ook last van het huis en de omgeving maar reageert precies het tegenovergestelde van Kyra. Kevin is een dromer en sluit zich helemaal af. Zijn spraak- en taalontwikkeling lopen achter en hij heeft ook de diagnose TOS taalontwikkelingstoornis) gekregen. Ook Kevin is net als Kyra een HSP-er maar daarnaast is Kevin ook helderhorend. De hele dag door hoort hij geluiden in zijn hoofd waardoor het geluid vervormt of overstemd wordt. Dit heeft wel degelijk invloed op zijn taal- en spraakontwikkeling. Door de heftige overprikkeling maken de hersenen van Kevin overuren waardoor er maar weinig ruimte overblijft voor andere zaken zoals b.v. zijn spraak en taal. Als Kevin overprikkeld is dan sluit hij zichzelf af omdat hij in zijn eigen coconnetje de rust probeert te creëren.
Om deze casus op te kunnen lossen zal ik als eerste moeten zorgen dat de oorzaak van de meeste problemen weggehaal wordt en dat is het onrustige huis. Daarna kan ik pas een behandelplan opzetten zodat er duidelijkheid komt voor alle gezinsleden. Als die jaren hebben de ouders de kinderen nauwelijks kunnen opvoeden omdat ze door de problematiek voornamelijk bezig waren met ervoor te zorgen dat de boel niet explodeerde. Dat veroorzaakte ook dat er geen sturing was en de kinderen bepaalden welke koers het gezin op gaat.
Omdat mijn plan van aanpak niet in overeenstemming was met de andere hulpverleners, vraag ik of iedereen een stap terug wil doen zodat ik de ruimte krijg. Nadat het huis weer rustig is, pakt ik meteen door en maak een behandelplan voor het gezin die ik eerst de ouders uitleg en daarna de kids. Kyra en Kevin zijn erg onder de indruk van mijn voorkomen en zien dat ze geen enkele andere weg meer op kunnen gaan dan de weg die ik ze aanbied. Kiezen ze ervoor om toch een andere koers te varen dan heeft dit direct consequenties voor ze omdat ze dan minder tijd voor hun schermpjes hebben. De ouders begeleid ik intensief omdat ze consequent en duidelijk moeten communiceren naar de kids. De afsluittechnieken die Kyra en Kevin krijgen zorgen ervoor dat ze minder prikkels krijgen, en dit heeft direct invloed op hun gedrag. Ook de school krijgt duidelijk instructies om ervoor te zorgen dat Kyra geen aparte behandeling krijgt dan de rest van de kinderen. Dit zorgt ervoor dat ze juist buiten de groep wordt geplaatst. Ze gaat ook gewoon hele dagen naar school. Door de intensieve begeleiding van de ouders, zie je ook meteen resultaat in het gedrag van beide kinderen. Kyra probeert af en toe de grenzen op te zoeken maar doordat de consequenties duidelijk zijn, kies ze eieren voor haar geld. Omdat ze qua gedrag veel positiever wordt, reageert de omgeving ook prettig op haar wat haar stimuleert om dit gedrag vast te houden.
Na twee maanden heb ik overleg met de hulpverleners en ze zijn verbaasd dat het gezin zo enorm positief veranderd is. Kevin heeft enorme sprongen gemaakt met zijn spraak, omdat hij zich regelmatig afsluit. Kyra heeft nauwelijks meer woede-aanvallen en gaat hele dagen naar school. Sociaal hebben ze nog een achterstand maar ze worden nu geaccepteerd door de klas en zelfs uitgenodigd voor kinderfeestjes. Dankbaar verlaat ik het schoolgebouw na het overleg omdat mijn collega’s mij het vertrouwen gaven om te mogen helpen dit gezin een nieuw begin te geven.
Delen waardeer ik maar een andere ouder misschien ook.❤️
Hoe respectvol ben jij?
Respect is een woord dat voor iedereen een andere betekenis heeft. We willen allemaal dat ons kind respectvol gedrag laat zien, maar wat er precies onder valt, is niet altijd even duidelijk. Daardoor wordt respectloos gedrag niet herkend en kan het op een gegeven moment ontaarden in gedrag dat zeer storend en asociaal kan zijn. Voor men in deze alarmfase komt, gaan er heel wat kleine gedragskenmerken aan vooraf. Dit zijn enkele gedragingen die kunnen uitmonden tot niet gewenst sociaal gedrag en zelfs storend kunnen zijn in een groep. Gedragingen die je later als volwassene ook laat zien en zelfs doorgeeft aan je eigen kinderen. Ze vallen dan niet meer op en worden in de groep waar je mee samenleeft als normaal ervaren. Het worden je normen en waarden, zonder dat je beseft dat het in een andere groep als onprettig, bot en/of respectloos kan worden ervaren. Je snapt niet waarom je omgeving zo reageert en omdat je nauwelijks vergelijkingsmateriaal hebt, ga je de oorzaak buiten jezelf zoeken. Het kan dan zomaar zijn dat je het gevoel krijgt dat je niet begrepen wordt door de wereld.
Gedrag van kinderen wat voor sociale uitdagingen kan zorgen.
• Meerdere malen moeten roepen voordat een het kind reageert
• Onderbreken tijdens een gesprek
• De clown of entertainer uithangen
• Weglopen als je tegen het kind praat
• Negeren of naar een beeldscherm blijven staren
• Veel aandacht vragen, op welke manier dan ook
• Geen dank je wel of alsjeblieft zeggen
• Op een gebiedende toon praten (doe dit, geef dit, ik wil…)
• Stemmingswisselingen
• Emotionele uitbarstingen
• Ik doe dit voor je, maar dan doe jij dit voor mij
• Niet attent zijn (complimenten, felicitaties, interesse tonen)
• Stil en/of je met een zielige houding opstellen in een groep
• Achter je ouder schuilen en geen gedag willen zeggen
• Te laat komen!
In het begin lijkt het allemaal onschuldig gedrag en dan zie je vaak dat men het gaat negeren, of gaat accepteren. Doordat het licht op groen wordt gezet voor het kind, zal er langzamerhand steeds meer onwenselijk gedrag naar voren komen. Sociale problemen kunnen hierdoor ontstaan, maar ook de motivatie van een kind zal sterk afnemen. Het kind roept dan te pas en te onpas dat het saai is, dat ze zich verveelt en dat niemand hem/haar leuk vindt. De ouder gaat proberen om het leven voor het kind aangenamer en ‘gelukkiger’ te maken, omdat je niet graag je kind ongelukkig ziet. Overcompenseren, beschermen en zelf antwoord geven voor een kind is dan het gedrag wat de ouder laat zien. Er wordt een kind een vraag gesteld en voordat het kind antwoord kan geven, beantwoordt de ouder de vraag. De buikspreek-ouder is dan geboren. Je ziet dat het kind nog ongeïnteresseerder wordt en de communicatie moeilijk verloopt.
Als een kind respectloos gedrag vertoont, krijgt het kind de mogelijkheid en de ruimte om dit te laten zien. Als ouder ben je een spiegel voor de kinderen en daarom is het goed om van tijd tot tijd even kritisch naar je eigen gedrag te kijken
Kijk of je de bovenstaande gedragingen zelf laat zien aan je kinderen en besluit dan wat je met deze blinde vlek wil doen. We kunnen met z’n allen de maatschappij steeds weer een stukje mooier en respectvoller maken door kritisch naar onszelf te kijken. Niet voor niets zegt men: ”Verbeter de wereld, begin bij jezelf. ”
De maatschappij zijn immers wij.
Deel je mee?
Mijn kind loopt vast op school.
Merel is een meisje wat moeilijk meekomt op school. Ze is snel afgeleid en haar werktempo is erg laag. Alles om haar heen ziet ze en reageert erop, waardoor ze nauwelijks aan haar eigen werk toekomt. Dit tot grote frustratie van haar leerkracht, omdat ze al de hele trukendoos uit de kast heeft gehaald om Merel te kunnen motiveren en zo haar werktempo omhoog te krijgen. De onderwijsbegeleidingsdienst van de school heeft ook onderzoek gedaan naar Merels gedrag en ziet in de scores terug dat ze een rem heeft op haar verwerkingssnelheid. Haar verwerkingssnelheid is zo ontzettend laag ten opzichte van haar intelligentie, dat het zorgelijk is. Er zijn geen aanwijsbare redenen waarom ze zo reageert, dus de school en begeleidingsdienst lopen hierop vast.
Via een kort mailtje wordt mij verzocht of ik even mee wil kijken naar Merel, omdat men geen sluitend advies kan geven aan haar leerkracht. Als ik een foto bekijk van Merel, duik ik meteen in haar onderbewustzijn en zie dat Merel een kind is dat ontzettend veel informatie te verwerken heeft en daardoor meer tijd nodig heeft dan andere kinderen. Je kunt het vergelijken met een computer waar enorm veel programma’s tegelijkertijd op gedraaid worden: dan wordt deze trager dan normaal. Hoe hoger de capaciteit van de computer, hoe makkelijker het de programma’s kan draaien. Merel heeft een normale intelligentie, maar omdat er zoveel informatie verwerkt moet worden, neemt haar snelheid om de dingen te verwerken voortdurend af. Ze is daardoor heel erg snel afgeleid, heeft een laag werktempo en het lijkt alsof informatie niet of nauwelijks aankomt bij haar.
Wat is de reden dat Merel zo reageert?
Merel is een Hoog Sensitief Persoon, waardoor ze 10 keer meer informatie naar binnen krijgt dan een ander kind. Ze krijgt dus tien keer meer informatie te verwerken met haar normale intelligentie dan een ander kind. Dan is het logisch dat ze op de verwerking achterloopt vergeleken bij een ander kind.
Hoe kun je dit oplossen?
Het is belangrijk om eerst te achterhalen waarom Merel zoveel informatie naar binnen krijgt die ervoor zorgt dat ze overprikkeld raakt. Vaak in een omgeving met veel onzichtbare prikkels ontstaat er al een overvolle rugzak voor een HSP-er. Als de persoon dan in een omgeving komt waar ook nog onrust, rumoer, drukte en harde geluiden aanwezig zijn, dan is dit vaak de bekende druppel die de emmer doet overlopen. Wil je Merel handvatten bieden, zodat ze met haar gevoeligheid om kan gaan, dan moet je haar niet alleen afsluittechnieken leren, maar ook de ouders en leerkrachten handvatten bieden hoe om te gaan met een HSP-er. Men plaatst een HSP-er graag in een glazen kooitje, wat tijdelijk even rust geeft, maar op den duur een isolement teweeg brengt. Het is daarom van groot belang om een HSP-er niet alleen de afsluittechnieken te leren, maar ook binnen de school- en gezinsstructuren een kijkje te nemen. Kijk bijvoorbeeld goed naar de rust op de werkplek, maar ook naar de werksfeer en de veiligheid van het kind. Zo kun je een passend maat-advies geven waardoor leven met HSP een gave wordt in plaats van een handicap.
DELEN WAARDEER IK.
* Tijdens mijn gratis spreekuur, geef ik graag meer info.
Hoe ga je met een HSP-ertje om en/of paranormaal kind?
In mijn werk ontmoet ik veel paranormale kinderen. Net als bij andere kinderen is een paranormaal kind niet in een hokje te plaatsen qua gedrag en visie op het leven. Wel zijn er kenmerken die je ziet waardoor paranormale kinderen makkelijker te herkennen zijn. Er zijn hele theorieën en benamingen voor dit soort kinderen, maar ik heb een schroom om een kind dat stempeltje te geven. Ik benoem het liever als een niet doorsnee-kind.
Een kind dat paranormale ervaringen heeft en niet weet hoe het ermee om moet gaan, wordt er vaak angstig van. Het heeft al heel erg snel door dat het anders is dan andere kinderen, omdat het dingen kan waarnemen die een ander niet kan zien, ruiken, horen en/of voelen.
Als opvoeders kun je een belangrijke rol spelen in de ontwikkeling van een paranormaal kind. Door een kind serieus te nemen, zal het zich veilig voelen bij je en de ervaringen met je delen. Dit kan heel erg lastig zijn als je deze dingen zelf niet kunt waarnemen.
Maar ook de school kan een toevoeging zijn als hulpbank voor ouders en kinderen. Een kind dat regelmatig de school verzuimt, omdat het angstige nachten heeft gehad, zal in zijn schoolprestaties achteruit gaan. Ik adviseer vaak ouders om te kijken of er een mogelijkheid is om met school te bespreken wat er thuis gaande is. Sommige scholen staan er gelukkig heel erg open voor, maar helaas zijn er ook scholen die het lariekoek vinden. De scholen die er open voor staan, hebben vaak in de loop der jaren meerdere kinderen ontmoet die dit soort ervaringen hadden en hebben soms een vangnet waar ouders met hun vragen terecht kunnen.
Ongeveer 2 á 3% van onze kinderen heeft paranormale ervaringen. Dat betekent dat er op een gemiddelde reguliere basisschool toch wel meer dan tien kinderen rondlopen die hetzelfde ervaren. En als we dan ook nog de HSP-ers (20 %) erbij optellen komen we tot de ontdekking dat deze groep wel erg groot is, maar liefst 22 á 23 % van de kinderen is dus paranormaal.
Sommige scholen zijn dusdanig betrokken bij deze kinderen, dat ze zich graag laten informeren over wat er door zo’n kind heen gaat. Het gebeurt regelmatig dat ik word uitgenodigd om het een en ander toe te lichten, wat voor zowel de ouders als de school prettig is. Er wordt namelijk een brug geslagen tussen de twee werelden waar het kind in leeft.
Jammer genoeg zijn er natuurlijk ook scholen die het paranormale volkomen afwijzen vanwege hun geloofsovertuiging. Helaas moet ik dan concluderen dat er dan met twee maten wordt gemeten. In iedere religie aanbidt men iets onzichtbaars, iets wat nooit door anderen waargenomen is. Sterker nog: er worden kerken gebouwd, feesten georganiseerd en boeken over geschreven. Men heeft het over beschermengelen die over ons waken en voor ons zorgen, maar als een kind paranormale waarnemingen heeft, wordt dit naar het rijk der fabelen verwezen.
Ik vind het een verrijking dat kinderen in een dimensie kunnen kijken die niet iedereen kan waarnemen. Door hun onschuld, onbevangenheid en puurheid kunnen wij veel van hen leren. Paranormale kinderen zijn erg kwetsbaar, omdat zij door hun onbevangenheid vaak niet zien dat niet iedereen er open voor staat. We moeten voor ogen houden dat de buitenwereld hun spiegel is en deze spiegel is enorm vormend voor hun identiteit. Als het kind niet serieus genomen wordt, zal dit gevolgen hebben voor zijn zelfbeeld. De manier waarop het naar zichzelf gaat kijken is dan allesbehalve positief en dit zal de nodige gevolgen met zich meebrengen.
De juiste instelling vinden voor hoe we met een paranormaal kind om moeten gaan, is op dit moment misschien wel de grootste uitdaging. Moeten we het stimuleren door het tentoon te stellen of moeten we het integreren in de maatschappij?
Ik ben zelf een voorstander van het laatste. Dus niet: het is bijzonder en het vervolgens op een voetstuk plaatsen. Zie het als een gave, zoals er zovele zijn. Een kind dat uitblinkt in tekenen krijgt ook een compliment en wordt normaal behandeld. Zo moet ook met een paranormale gave omgegaan worden.
Als een kind paranormaal is, zijn vaak de verwachtingen te hoog gespannen, want het is immers een gave waar je wat mee moet doen.
Maar als je aardig kunt voetballen wil dat nog niet zeggen dat je prof moet worden. Als je liever bakker wordt, moet dat toch kunnen. Hetzelfde geldt voor een paranormale gave. Niet ieder kind met een gave wordt de nieuwe Derek Ogilvie of Char. Het moet de ruimte krijgen om zichzelf op zijn eigen niveau en eigen wijze te ontplooien. Maar het moet vooral zelf de autoriteit hebben over wat het wil worden. Door het kind op een voetstuk te plaatsen of door het op de voorgrond te zetten – op welke manier dan ook – creëer je een probleem waar het kind vroeg of laat tegenaan loopt. Gewend aan alle aandacht en belangstelling kan het kind zo misvormd worden, dat het zich verheven gaat voelen boven anderen
Ik hoop dat men voor ogen houdt dat je ook van dit voetstuk af kan vallen en dat die klap erg hard en traumatisch kan zijn. Dit geldt voor alle kinderen die een gave hebben: ze moeten leren dat ze niet beter, mooier of meer bijzonder zijn dan anderen. Ieder kind is bijzonder, met of zonder gave. Het is bijzonder omdat het is zoals het is.
In mijn gezin heeft iedereen een paranormale aanleg, maar we doen er erg luchtig over. Als ik weer een rare en melige bui heb, krijg ik vaak naar mijn hoofd geslingerd: mam, je spoort niet, want je ziet spoken. Dit houdt mij in evenwicht. Dat is waarschijnlijk ook de meest gezonde manier om kinderen met hun paranormale gave om te leren gaan: evenwicht creëren door het te relativeren. Mijn motto is dan ook: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
HSP en een glazen kooitje
Twintig procent van de wereldbevolking is extreem gevoelig en ontvangt overmatig veel prikkels waar ze niets mee kunnen doen. Overprikkeling is het gevolg en dat brengt soms vervelende klachten met zich mee, zoals: hoofdpijn, concentratieproblemen, teruggetrokken- of druk gedrag, woedeaanvallen en/of buikpijn.
Maar wat moet je ermee als je kind ermee te kampen heeft en dagelijks klaagt over buikpijn?
Kinderen die zo gevoelig zijn, oftewel HSP-ers zijn, moeten zich afsluiten om zo min mogelijk prikkels te ontvangen. Ze isoleren en ze weghouden van zaken waar ze overprikkeld van kunnen raken is niet altijd de juiste oplossing. Je moet er juist voor waken dat je niet een glazen kooitje voor ze maakt waar ze in moeten leven. Als ze dan op latere leeftijd wel noodgedwongen in een omgeving geplaatst worden waar ze van overprikkeld raken, kan dit ernstige gevolgen hebben.
Een burn-out is een veel gehoorde klacht bij HSP-ers, maar ook depressies. Een sociaal isolement waar ze zichzelf in plaatsen komt regelmatig voor, omdat ze vaak de drukte en negatieve energieën niet aan kunnen.
Mijn advies is om gevoelige kinderen te leren hoe ze met hun gevoeligheid moeten omgaan, want de maatschappij zal zich later niet naar hen schikken.
Je kunt immers als ouder ook niet mee naar het eerste sollicitatiegesprek om te zeggen dat je kind lief is, maar wel een HSP-er waar men rekening mee moeten houden, toch?
Het kind zal zijn gevoeligheid moeten integreren in de maatschappij waar men er geen rekening mee houdt, en uiteindelijk weerbaar worden.
Afsluittechnieken voor gevoelige kinderen zijn zo makkelijk uitvoerbaar dat het binnen een paar seconden gedaan kan worden, zonder dat de omgeving het door heeft.
Goede afsluittechnieken zijn toepasbaar is crisissituaties, zodat er gelijk rust wordt verkregen. Rust doordat de voelsprieten worden ingetrokken en dat is nou net wat een HSP-er af en toe even nodig heeft.
Deel je mee zodat er meer duidelijkheid komt voor HSP-ers?
Schelden doet geen pijn.
Kinderen zoeken grenzen op. Dat doen ze vaak op geheel eigen wijze.
Ieder kind krijgt een fase waarin ze graag scheldwoorden gaan gebruiken om te kijken wat voor effect het op hun omgeving heeft. Het wordt vele malen aantrekkelijker als het ook nog eens een keer verboden wordt. Het is vaak stoer om bepaalde woorden te gebruiken.
Wat kun je daar het beste tegen doen?
Als een kind een woord gebruikt wat niet gepast is, maak dit rustig kenbaar en leg uit waarom het niet gebruikt mag worden. Als het weer gebeurt, geef dan een waarschuwing en kondig dan ook aan dat de volgende keer de volgende straf zal gelden:
Laat het kind vijf minuten het woord op de IPad inspreken en daarna er vervolgens naar luisteren hoe dom het woord klinkt.
Het feit dat hij het vijf minuten achter elkaar moet zeggen is zeer vervelend, maar er dan ook nog eens naar moeten luisteren wat je ingesproken hebt, haalt het aantrekkelijke van het woord af.
Aandacht van één ouder
De opvoeding van de kinderen zal voor een groot gedeelte meer op de schouders van één van de ouders komen, omdat de ander werkt. Voor het kind is het daarom fijn om af en toe alleen met de ouder te zijn die niet frequent aanwezig is. Zo krijgen ouder en kind een band. Probeer tijdens deze momenten interesse te tonen in het leven van het kind en geef ook inzage in je eigen leven. Het kind begrijpt dan ook wat je doet en jij begrijpt wat er op dat moment leeft in de gedachten van je kind. Als er meerdere kinderen zijn, is het fijn om dit met elk kind apart te doen.
Vakanties met kinderen.
Betrek de kinderen bij het kiezen van een vakantiebestemming. Vraag ze wat ze graag doen op vakantie en probeer om daarin tegemoet te komen door bijvoorbeeld één van hun wensen in te willigen. Leg ook uit dat het een gezamenlijke vakantie is en dat iedereen het naar zijn zin moet kunnen hebben en dat we daarom niet alleen de wensen van het kind kunnen inwilligen. Vakantie is een gezinsactiviteit en moet daarom leuk zijn. Dat voorkomt boze gezichten en kinderen die zich stierlijk vervelen op de vakantiebestemming.
Ouders scheiden, kinderen niet.
Er zijn uiteenlopende redenen waarom mensen een einde aan hun relatie maken. Maar ook de manier waarop kan erg verschillen. Soms kunnen, helaas, beide partijen niet meer met elkaar praten omdat de situatie te zeer uit de hand is gelopen. Het kan ook zo zijn dat de ene partij met man en macht probeert om tot een overeenkomst te komen en de andere partij met zoveel boosheid zit, dat ze er niet aan toe is.
Een kind mag en moet niet kiezen welke ouder liever, leuker, guller is of meer gelijk heeft. Een kind wil zowel een papa als een mama. Als ouders heb je in de meeste gevallen met veel liefde het kind op de wereld gezet en door deze daad heb je ook een onzichtbaar contract afgesloten: je zult alles wat in je macht ligt eraan doen om je kind een veilige, stabiele en leuke jeugd te bezorgen. Ook al moet je soms tegen je principes en je gevoel in dingen doen, als het in het belang is van je kind, dan doe je het. Een algemeen plan van aanpak is er niet, maar ik, Bénazir, kan wel inzicht geven in het loyaliteitsgevoel van een kind.
LOYALITEIT
Ouder en kind hebben een onzichtbare band die ze niet zomaar kunnen verbreken zonder dat het gevolgen heeft. Deze onvervangbare band is bepalend voor een mens bij hoe hij relaties zal aangaan in zijn leven. De mens blijft altijd loyaal naar zijn ouders, ook al is deze band gedwongen, noodlottig of vrijwillig verbroken. Andere relaties, zoals die tussen broers, zussen, vrienden en bijvoorbeeld collega’s zijn wel omkeerbaar. Het is te vergelijken met een ladder. De sporten van de ladder zijn de horizontale relaties in het leven (broer, zus en dergelijke) en de bevestigingslatten voor de sporten stellen de verticale relaties voor. Als een van deze verticale latten ontbreekt of zwak is, heeft dat invloed op de sporten. Die kunnen afbreken, of sterker nog: helemaal niet bevestigd worden. Iemand die een verstoorde relatie met een ouder heeft (en het maakt niet uit wat de reden daarvan is), kan in het aangaan van relaties problemen ondervinden.
Door een kind zijn andere ouder te ontnemen, creëer je een hiaat dat gevolgen heeft op het moment dat het kind in de toekomst nieuwe relaties probeert aan te knopen. Ook al zorg je voor vervanging in de vorm van een stiefouder, toch zal dit vroeg of laat problemen opleveren, want de onzichtbare loyaliteitsband is op de achtergrond aanwezig en alle onzichtbare krachten doen hun werk.
BEGRIP KWEKEN
Mocht het om welke reden dan ook, niet mogelijk zijn om het kind in contact te brengen met zijn ouder, benoem dan in kindertaal de reden van de breuk. Maar plaats nooit de ouder in een kwaad daglicht en probeer zo onpartijdig mogelijk weer te geven waarom contact niet mogelijk is. Bijvoorbeeld, geef als er sprake is van een verslaving bij een ouder, aan dat de ouder ziek is en daarom tijdelijk buiten beeld is. Door bij het kind begrip te kweken voor de ander, ontstaat er rust zonder aan de loyaliteitsband te morren. Het kind zal op een objectieve manier naar de ouder kijken, zonder woede of frustraties.
CONFLICT
In het bijzijn van het kind frustraties ventileren over een ex-partner, schaadt het kind omdat het loyaliteitsgevoelens heeft voor die ouder. Het kan zich dan ongewaardeerd of niet waardevol voelen, want het is een afstammeling van de persoon die wordt afgekraakt. Er ontstaat een loyaliteitsconflict, omdat het kind niet openlijk loyaal kan zijn naar die ene ouder. Deze onzichtbare loyaliteit wordt op den duur zichtbaar in het gedrag van het kind. Kinderen kunnen dan overdreven gaan vasthouden aan gewoonten van het oorspronkelijke gezin. Dit gebeurt vaak onbewust. Maar ook kan een kind het moeilijk vinden om loyaal te worden naar een ander, waardoor relaties zullen stranden.
Een kind dwingen om een keuze te maken tussen zijn ouders, kan ervoor zorgen dat er een gespleten loyaliteit ontstaat. Hoe moet je kiezen tussen twee oerbronnen van jezelf? Kies je voor de één, dan verraad je ook een stukje van jezelf. Dit zal zelfs op volwassen leeftijd effect hebben op het gedrag. Moeite hebben om keuzes te maken of splitsend gedrag vertonen zijn de gevolgen die in het gedrag waarneembaar zullen zijn. Het kind heeft het gevoel dat het bij de ene ouder zich anders moet gedragen dan bij de andere, met als gevolg dat het kind gespannen wordt in deze situaties.
TIPS
Door te kijken wat de andere ouder het kind kan bieden en deze ouder in zijn waarde te laten, kan het kind openlijk zijn loyaliteit tonen. Toon ook interesse als het kind bij de andere ouder is geweest en leuke dingen heeft gedaan, ook al is het soms moeilijk om te horen dat de andere partij op een voetstuk geplaatst wordt. Door een kind objectiviteit te geven, krijgt het uiteindelijk onderscheidingsvermogen en gaat het alles in de juiste verhoudingen zien. Zonder dat het kind als rechter moet fungeren.
