Het gevaarlijke lijntje tussen ouder en kind.
Als ouder zet je een kind op de wereld en je wilt niets liever dan dat je kind gelukkig is. Je bent gefocust op je kind en kosten noch moeite worden gespaard om je kind het allerbeste te geven wat in jou bereik ligt. Soms zijn dit materiële zaken maar ook aandacht, liefde en tijd bied je rijkelijk aan. Als dan blijkt dat het leven van je kind anders verloopt dan bij andere kinderen, dan zet je je gewoon nog meer in om te zorgen dat er een balans komt. Je wilt immers niet dat je kind zich ongelukkig voelt en ervaart dat hij buiten de boot valt.
De omgeving begint af en toen opmerkingen te plaatsen, maar deze negeer je, want wat weten ze nou van jou kind. Jij hebt een mooi, bijzonder en speciaal kind en die moet je gewoon ietsje anders benaderen. Het doet je pijn dat je omgeving niet ziet dat je kind gevoelig en lief is en helaas alleen de vervelende voorvallen ziet.
De band die jij met je kind hebt is speciaal, een sterke lijn die vaak alleen jij ervaart, omdat alleen jij je kind begrijpt. Jij snapt waarom hij zich zo voelt, want die afwijzing, eenzaamheid en onbegrip heb je zelf als kind ook ervaren. Je zal er daarom alles aan doen om ervoor te zorgen dat dit je kind niet overkomt.
Het gedrag van je kind wordt steeds gecompliceerder en helaas snappen je partner en de hulpverleners het gedrag niet, maar jij gelukkig wel, maar dat komt door de speciale band die jij hebt. Om de woede-aanvallen, het haantjesgedrag, de angsten en het claimgedrag manoevreer je heen, want je hebt geleerd dat je niet de confrontatie met je kind moet aangaan, want dan verandert de stemming van je kind. Ook vul je de momenten op als het kind aangeeft dat het zich verveelt want je kind heeft uitdagingen nodig.
Wat je al die tijd echter niet ziet, is dat de speciale band die je met je kind hebt een pedagogische uitdaging is en je grote blinde vlek. Je wilt deze niet onder ogen zien, want dat voelt als falen en je angsten nemen vervolgens de overhand, waardoor je nog meer gaat overcompenseren.
Dan ontstaat er ineens een groot sociaal probleem, want je kind heeft onuitstaanbaar gedrag. In een groep functioneren gaat nauwelijks meer. Je kind is moeilijk corrigeerbaar en alles draait thuis om het kind heen. Een sociaal leven onderhouden gaat moeizaam, omdat je altijd in spanning zit: hoe zal mijn kind reageren of zich gedragen? Je kan geen geschikte hulpverlener vinden die je kind kan begeleiden en je merkt dat de speciale band die je met je kind hebt vaak een moeilijke en vermoeiende band is. Het kind slurpt alle energie uit je lichaam en je kan niet meer.
Zo krijg ik wekelijks enorm veel ouders aan de telefoon die een speciaal lijntje hebben met hun kind. Ze hebben een bijzonder kind die helaas door niemand begrepen wordt, waardoor het kind vastloopt. Dat de oorzaak op het pedagogische vlak ligt dat zien ze niet, want dat is immers hun blinde vlek. Pas als het bijna of helemaal te laat is en ze letterlijk niet meer kunnen, zijn ze bereid om hun blinde vlek onder ogen te zien.
Heb je een speciaal lijntje met je kind, dan zou ik het verstandig vinden om nogmaals eens goed naar het lijntje te kijken, want dit lijntje kan later een zeer gevaarlijk lijntje blijken te zijn als er sociale problemen onstaan. Dit speciale lijntje blijkt dan een lijntje te zijn van overwaardering, schuldgevoel, schaamte en angsten.
Zit je kind niet lekker in zijn vel, probeer dan nuchter te kijken naar wat de oorzaak is in plaats van mee te gaan lijden met je kind. Want daar is je kind zeker niet bij gebaat, maar jij ook niet. Realiseer je goed dat IEDERE ouder een blinde vlek heeft en dat het zeer moedig is om dit onder ogen te zien. En nog moediger om deze aan te pakken.
Delen waardeer ik maar misschien ook wel een ouder die net dit even nodig heeft
Vastgelopen HSP-ertjes
Afgelopen periode heb ik veel doorverwijzingen gehad van collega’s die niet precies wisten wat ze met bepaalde gezinnen aan moesten. De behandelmethodes en resultaten waren niet effectief waardoor ze vaak met hun rug tegen de muur kwamen te staan omdat ze het gezin niet verder konden helpen. Omdat ik als hulpverlener net wat meer extraatjes heb door onder andere mijn telepathie, vroegen ze of ik misschien op het onderbewustzijn kon kijken wat de oorzaak van de problemen waren.
Zo werd er ook een tweeling bij mij aangemeld die beide extreem gedrag vertoonden. Kyra een meisje van 6 jaar had zulke enorme explosieve buien dat ze vaak haar moeder mishandelde als het niet verliep zoals zij in gedachten had. Dit gedrag vertoonde ze niet alleen thuis maar ook op school en buiten in de straat was ze een echte draak. De school had het zorgteam ingeschakeld en er werd een behandelplan opgezet. Omdat Kyra in de klas een enorme stoorzender was en nauwelijks te begrenzen was, hoefde ze maar halve dagen naar school. Ondanks het behandelplan verslechterde het gedrag van Kyra en werd het zowel thuis als op school een onhoudbare situatie. Omdat ik jarenlang scholen heb geadviseerd en begeleid, kreeg ik ook van deze school een verzoek om even mee te kijken. Met toestemming van de ouders bekeek ik een foto van Kyra en zag meteen wat de oorzaak was en waarom het behandelplan geen kans van slagen had.
Het huis van Kyra was een energetisch zwaar huis en als HSP heb je daar enorm veel last van. Maar ook de omgeving waar ze woont zorgt ervoor dat ze omhuld wordt door een zwarte wolk van negativiteit wat duidelijk terug te zien is in haar gedrag. Omdat ze als HSP-er maar liefst 20 á 30 keer meer informatie onbewust tot zich neemt dan een niet HSP-er, reageert ze erg heftig op alle negativiteit. Door de overprikkeling ontstaat er bijna een soort van kortsluiting bij Kyra waardoor ze alles om haar heen wil vernietigen en pijn wil doen. Later als ze rustig is kan ze zich er vaak niets van herinneren en is dan ook enorm verdrietig. Dit zorgt ervoor dat de ouders enorm verward zijn en niet weten wat ze met het gedrag aan moeten. Kyra wordt daardoor nauwelijks begrensd en bepaald daardoor de hele sfeer in huis. De Orthopedagoog heeft haar de diagnose ADHD gegeven en aangeraden om Kyra medicatie te geven zodat ze misschien handelbaarder wordt.
Haar tweeling broertje heeft ook last van het huis en de omgeving maar reageert precies het tegenovergestelde van Kyra. Kevin is een dromer en sluit zich helemaal af. Zijn spraak- en taalontwikkeling lopen achter en hij heeft ook de diagnose TOS taalontwikkelingstoornis) gekregen. Ook Kevin is net als Kyra een HSP-er maar daarnaast is Kevin ook helderhorend. De hele dag door hoort hij geluiden in zijn hoofd waardoor het geluid vervormt of overstemd wordt. Dit heeft wel degelijk invloed op zijn taal- en spraakontwikkeling. Door de heftige overprikkeling maken de hersenen van Kevin overuren waardoor er maar weinig ruimte overblijft voor andere zaken zoals b.v. zijn spraak en taal. Als Kevin overprikkeld is dan sluit hij zichzelf af omdat hij in zijn eigen coconnetje de rust probeert te creëren.
Om deze casus op te kunnen lossen zal ik als eerste moeten zorgen dat de oorzaak van de meeste problemen weggehaal wordt en dat is het onrustige huis. Daarna kan ik pas een behandelplan opzetten zodat er duidelijkheid komt voor alle gezinsleden. Als die jaren hebben de ouders de kinderen nauwelijks kunnen opvoeden omdat ze door de problematiek voornamelijk bezig waren met ervoor te zorgen dat de boel niet explodeerde. Dat veroorzaakte ook dat er geen sturing was en de kinderen bepaalden welke koers het gezin op gaat.
Omdat mijn plan van aanpak niet in overeenstemming was met de andere hulpverleners, vraag ik of iedereen een stap terug wil doen zodat ik de ruimte krijg. Nadat het huis weer rustig is, pakt ik meteen door en maak een behandelplan voor het gezin die ik eerst de ouders uitleg en daarna de kids. Kyra en Kevin zijn erg onder de indruk van mijn voorkomen en zien dat ze geen enkele andere weg meer op kunnen gaan dan de weg die ik ze aanbied. Kiezen ze ervoor om toch een andere koers te varen dan heeft dit direct consequenties voor ze omdat ze dan minder tijd voor hun schermpjes hebben. De ouders begeleid ik intensief omdat ze consequent en duidelijk moeten communiceren naar de kids. De afsluittechnieken die Kyra en Kevin krijgen zorgen ervoor dat ze minder prikkels krijgen, en dit heeft direct invloed op hun gedrag. Ook de school krijgt duidelijk instructies om ervoor te zorgen dat Kyra geen aparte behandeling krijgt dan de rest van de kinderen. Dit zorgt ervoor dat ze juist buiten de groep wordt geplaatst. Ze gaat ook gewoon hele dagen naar school. Door de intensieve begeleiding van de ouders, zie je ook meteen resultaat in het gedrag van beide kinderen. Kyra probeert af en toe de grenzen op te zoeken maar doordat de consequenties duidelijk zijn, kies ze eieren voor haar geld. Omdat ze qua gedrag veel positiever wordt, reageert de omgeving ook prettig op haar wat haar stimuleert om dit gedrag vast te houden.
Na twee maanden heb ik overleg met de hulpverleners en ze zijn verbaasd dat het gezin zo enorm positief veranderd is. Kevin heeft enorme sprongen gemaakt met zijn spraak, omdat hij zich regelmatig afsluit. Kyra heeft nauwelijks meer woede-aanvallen en gaat hele dagen naar school. Sociaal hebben ze nog een achterstand maar ze worden nu geaccepteerd door de klas en zelfs uitgenodigd voor kinderfeestjes. Dankbaar verlaat ik het schoolgebouw na het overleg omdat mijn collega’s mij het vertrouwen gaven om te mogen helpen dit gezin een nieuw begin te geven.
Delen waardeer ik maar een andere ouder misschien ook.❤️
Dieptepunt in je leven.
Dat het leven niet altijd over rozen gaat, daar zijn de meeste mensen wel achter. Het leven van een mens verloopt vaak in golfbewegingen. Je hebt een periode waarin alles je mee zit en dan voel je jezelf op de top van de wereld. En dan zomaar uit het niets kan deze positieve golf omslaan, en beland je in een diep dal. Een dal waar je vaak maar moeilijk uit kan komen, omdat je niet weet hoe je er in beland bent. Of omdat je geen uitgangen ziet. Toch heeft ieder dieptepunt die je bereikt in je leven een nut. Alleen moet je zelf ontdekken hoe, wat en waarom je in deze situatie zit.
Je kunt je leven het beste vergelijken met een plastic tasje. Met een plastic tasje op zak ga je winkelen. Alles wat je tegenkomt en je leuk, zielig of nuttig vindt, neem je mee en stop je in je plastic tasje. Spullen die voor jou bedoeld zijn, maar ook voor dierbare personen om je heen. Het tasje wordt steeds zwaarder, maar af en toe zet je het even naast je op de grond om jezelf te ontlasten. Als je het tasje weer oppakt, snijden de handvatten in je hand en daarom wissel je telkens weer van hand. Als je aan het kijken bent naar een nieuw product gebeurt er plotseling een ramp. Eén van de plastic handvatten breekt en alles wat in het tasje zat, rolt nu over de grond. Haastig probeer je alles te verzamelen en je schaamt je voor je omgeving dat juist dit je overkomt. Sommige producten kun je makkelijk oppakken, maar andere zijn wat verder weggerold en daardoor niet meer binnen je reikwijdte. Inwendig ben je in paniek en met man en macht probeer je controle te krijgen over de situatie. Dan knielt naast je een persoon en helpt je om je spullen te verzamelen. Je bent dankbaar voor deze hulp, maar nog steeds weet je niet hoe je al je spullen mee moet krijgen die in je tasje zaten. Je kunt het handvat wel even vastmaken, maar het gewicht van de spullen zal het weer spoedig laten knappen. De enige oplossing is dat je de inhoud van het tasje vermindert zodat het niet meer knapt.
Daar zit je dan tussen je berg spullen. Je moet een keuze maken welke spullen er in het tasje mee kunnen en welke je terug moet geven. Kies je voor de spullen die voor een ander zijn of kies je voor spullen die voor jezelf zijn? Als je zorgvuldig hebt overwogen welke spullen je meeneemt en wat het tasje kan dragen, ga je verder, maar wetende dat er niets meer in het tasje past. Dan ontdek je dat je ook erg kan genieten van alleen kijken naar de spullen en dat je ze niet perse hoeft mee te nemen. En plotseling merk je dan ook dat er nog steeds te veel spullen in je tasje zitten die je helemaal niet nodig hebt en ook die breng je terug. Hoe langer je winkelavontuur duurt, hoe meer spullen je terugbrengt in plaats van verzamelt.
Het dieptepunt in je leven is een bezinningsmoment waarop je moet gaan kijken wat werkelijk belangrijk is in je leven. Kijken welke dingen je in je ‘tasje’ hebt zitten die eigenlijk er niet in horen. En jezelf dan afvragen: moet ik ze wel meedragen en wat brengt het me? Tuurlijk kun je door blijven lopen en het handvat van het tasje weer herstellen, maar het blijft een feit dat de spullen te zwaar zijn voor het tasje. Alleen wat spullen eruit halen, zal ervoor zorgen dat het niet verder knapt.
Een dieptepunt is een kans die je geboden wordt om even stil te staan bij allerlei zaken. En dan kijken hoe je deze kan en wil veranderen. Maar het is ook een mogelijkheid om te kijken naar de dingen die je hebt en daar dankbaar voor te zijn, waardoor je vanzelf zal merken dat je minder je focus zal hebben op de dingen die je mist. Een dieptepunt kan een heel nuttig moment zijn als je even leert stil te staan waarom dit moment in je leven er is. Een dieptepunt kan het begin van een hoogtepunt worden.
Deel je mee voor iemand die net deze info nodig heeft?
Angst wordt je met de paplepel ingegoten
Angst, een basisemotie van de mens die soms een blok aan je been kan zijn. Angst wordt vaak gezien als een negatieve emotie, maar zonder angst kan een mens niet leven. Angst waarschuwt ons voor eventueel gevaar en is daardoor een prima bescherming.
Maar wat als je gewaarschuwd wordt en er dreigt geen gevaar?
Dan praat je over irrreële angst. Angst die niet gegrond is, maar wel duidelijk voelbaar is. Je onderbewustzijn, die onder meer je emoties regelt, is dan verkeerd geprogrammeerd en waarschuwt je voor gevaar wat er niet is. Het vervelende van deze programmering is dat het steeds vaker waarschuwingen gaat geven en daardoor groeit je angst en wordt je voor steeds meer situaties angstiger. Je raakt vaak in een isolement en schaamte voert de boventoon.
Medicatie kan de scherpe randjes eraf halen, maar je onderbewustzijn resetten doet het niet. Therapie kan een poging wagen, maar na verloop van tijd duikt de angst weer op en voor je het weet ben je weer terug bij af.
Het werkelijk opsporen van angst is erg moeilijk, omdat er maar weinig mensen toegang tot het onderbewustzijn hebben. Bénazir heeft deze toegang. Jarenlang onderzoek, ervaringen en informatie vergaren heeft ervoor gezorgd dat het nu mogelijk is om angsten op te sporen.
Waar komen je angsten vandaan, wat voor invloed heeft het op je kinderen en je omgeving? Hoe kan ik angsten voorkomen? Waarom is de ene mens ‘vatbaarder’ voor angsten dan de ander?
Allemaal zaken die belicht worden tijdens de workshop ‘Inzichten in je angsten’. Een nuchtere workshop die geen therapie is, maar laat zien wat er allemaal op het onderbewustzijn van de mens staat opgeslagen.
Angst hoeft niet meer je leven te beheersen. Angst kun je terugbrengen naar de emotie zoals het bedoeld is. Want irreële angst wordt je letterlijk met de paplepel ingegoten.
Overwin je je angst om je leven een toekomst te geven?
Beelddenken
Beelddenken is denken in beelden in plaats van in woorden. Tot ongeveer het vierde levensjaar maakt de mens meer gebruik van beelden dan van woorden. Als de taal zich verder gaat ontwikkelen, dan stapt men langzamerhand over van beelden naar woorden. Deze overstap maakt niet iedereen en die mensen worden dan ook beelddenkers genoemd.
WOORDEN EN BEELDEN
Er zijn twee manieren van denken: verbale begripsvorming en non-verbale begripsvorming. Verbale begripsvorming is het denken in woorden en non-verbaal is het denken in beelden. Als we geboren worden, maken we uitsluitend gebruik van de non-verbale begripsvorming, oftewel het denken in beelden. 
Naarmate we ouder worden groeit onze woordenschat en schakelen we langzaam over op hoofdzakelijk verbale begripsvorming, oftewel het denken in woorden. Slechts een kleine groep mensen schakelt niet over op woorden en blijft voornamelijk in beelden denken. Als mens denken we zowel in woorden als in beelden, maar het ene zal veel dominanter aanwezig zijn dan het andere.
SNELLE DENKER
Woorddenkers maken gebruik van bewuste processen, want woord voor woord wordt er een zin gevormd. Dat gaat meestal net zo snel als dat men spreekt. Iemand die normaal spreekt produceert ongeveer 150 woorden per minuut. Dat komt neer op 2 ½ woord per seconde. Bij beelddenkers gaat het proces op een andere wijze, namelijk onbewust. Het ene beeld roept razendsnel het andere beeld op waardoor het denkproces vele malen sneller verloopt dan bij woorddenkers. Waar een woorddenker 2 ½ woord per seconde haalt, kan een beelddenker makkelijk 80 of meer beelden per seconde halen. Omdat men met het onderbewustzijn te maken heeft, kan men het non-verbale proces moeilijk doorgronden en meten. Dit proces zorgt er wel voor dat een beelddenker razendsnel een probleem overziet en tot een oplossing kan komen. Het ene beeld wordt namelijk gevolgd door het andere, totdat er een oplossing is. Een beelddenker beleeft als het ware de situatie heel snel in gedachten. Deze manier van denken heeft een groot voordeel, want het zijn vaak oplossingsgerichte mensen.
INFORMATIE VERWERKEN
We krijgen informatie binnen via onze zintuigen. We kunnen de informatie filteren in bruikbaar en niet bruikbaar. Doordat beelddenkers vaak observerend zijn, gebruiken ze de ogen om zoveel mogelijk informatie naar binnen te krijgen. Deze informatie slaan ze op in een apart beeldgeheugen waar alles verwerkt wordt. Doordat hun aandacht anders gericht is dan bij woorddenkers, nemen beelddenkers vaak andere dingen visueel waar. Hun visuele waarneming is daardoor beter ontwikkeld en ze kunnen mede door hun beeldveld het geheel goed overzien. Door hun snelle manier van informatie verwerken, kunnen ze binnen zeer korte tijd het geheel van een probleem overzien. Omdat ze de informatie in de vorm van beelden krijgen, is het voor hen moeilijk om het te vertalen naar woorden en komen ze daardoor verward en chaotisch over. Ze zullen ook snel alles benoemen met: dinges.
BEELDVELD
Het beeld dat wordt waargenomen door je ogen noem je het gezichtsveld. Het is het veld dat je ziet met je ogen. Maar wat nu als je je ogen dicht doet en je je iets moet voorstellen? Ook dan maak je gebruik van een bepaald punt. Dit punt noem je het beeldveld, omdat je geen gebruik maakt van je gezichtsvermogen, maar van je voorstelling, oftewel je opgeslagen beelden. Het beeldveld bevindt zich ongeveer 10 centimeter boven je hoofd. Als je in gedachten naar iets kijkt, dan wordt het beeld gevormd vanaf dat punt. Bij woorddenkers zit dit cameraatje vast en daardoor wordt het beeld altijd vanuit een vast punt gevormd. Beelddenkers hebben echter een flexibel cameraatje. Ze zijn in staat om hun beeldveld alle kanten op te laten draaien, waardoor ze bijvoorbeeld een object in gedachten van alle kanten kunnen bekijken. Het flexibele beeldveld kan een handicap zijn in een wereld van woorddenkers als je niet weet hoe je ermee om moet gaan.
GAVE
Dat beelddenkers in een wereld van woorddenkers vastlopen, dat is een onderschat probleem. Het onderwijssysteem is gericht op verbale begripsvorming, oftewel taal. Er wordt dan gedacht in klanken, symbolen en vormen. Dit langzame proces kan een beelddenker in de weg gaan staan, omdat zijn aandacht door iets totaal anders wordt getrokken. Leer- en concentratieproblemen kunnen het gevolg zijn, ondanks het feit dat je te maken hebt met iemand die misschien wel 32 keer sneller denkt. Een beelddenker is gewend om zijn motor continu op de volle snelheid te laten rijden, terwijl het leersysteem hem dwingt om stapvoets te gaan. Het wordt daarom tijd dat ook deze kinderen hun eigen tempo mogen bepalen, zodat ze kunnen laten zien dat beelddenken een gave is.
De vele gezichten van een narcist
Als een relatie niet naar wens is verlopen, dan gaat men vaak analyseren wat de reden ervan is. Vaak wordt dan genoemd dat men met een narcist te maken had, waardoor een goede relatie opbouwen kansloos was. Maar wat is nu werkelijk een narcist en hoe ontstaat een narcistische persoonlijkheidsstoornis?
Een kind die in zijn jeugd op geestelijk en emotioneel gebied beschadigd wordt en daardoor het moeilijk vindt of zelfs bang is om bij zijn diepste gevoelens te komen, kan een narcistische persoonlijkheidsstoornis ontwikkelen. Door zich als iemand anders voor te doen probeert hij bijvoorbeeld zijn schaamte, angst en/of lage zelfbeeld te verbergen. De nieuwe identiteit die hij dan aanneemt, kan variëren van het machotype tot het stille, volgzame slachtoffer. Het jasje dat ze aandoen zorgt vaak voor verwarringen, omdat je vaak niet meteen er doorheen kan prikken. Een opschepper is duidelijk herkenbaar, maar het perfecte kind zal moeilijker te herkennen zijn. Achter het masker wat er opgezet wordt, gaat meestal een kwetsbaar, emotioneel beschadigd kind schuil dat vaak manipulatief gedrag heeft. Alles wordt in het werk gesteld om aandacht te krijgen, zodat hun innerlijke leegte even opgevuld wordt. Een kind dat dan ook de aandacht ontvangt, zal steeds meer vragen, omdat het een niet te stillen behoefte heeft in zijn innerlijkheid.
Een narcist weet vaak mensen op een mooie manier in te pakken met zijn charmes, waardoor je niet doorhebt dat je met een narcistische persoonlijkheid te maken hebt. Je voelt je gevleid en al snel schenk je hem je vertrouwen en vaak nog meer dan alleen dat.
De overredingskracht van de extroverte narcist dwingt je op een bepaalde manier een richting in, waar je vaak pas te laat tot de ontdekking komt dat dit niet was wat je wilde.
De introverte, oftewel stille narcist doet dat op een geheel andere wijze. Zijn kwetsbaarheid zorgt ervoor dat je de behoefte krijgt om voor de persoon te zorgen. Dat zorgen gaat soms zo ver, dat je jezelf schuldig gaat voelen als je het niet doet. Iedere verantwoordelijkheid ga je voor de narcist dragen, omdat je ervan overtuigd bent dat hij het zelf niet kan. Die emotionele afhankelijkheid kan je opbreken, omdat je weet dat – wanneer je jezelf losmaakt van de persoon – het zijn ‘ondergang’ kan betekenen. Je in dienst staan van deze persoon wordt gezien als het ‘recht hebben op’. Daardoor zal een ontkoppeling vaak met strijd gaan, omdat je de narcist voor zijn gevoel iets ontneemt en daardoor tekort doet. Een narcist zal het moeilijk vinden om te reflecteren en daardoor wordt er met de vinger altijd naar anderen gewezen. Lasterlijke verhalen zullen verteld worden om zijn eigen positie te verbeteren.
Het empathisch vermogen van een narcist is vaak gebrekkig ontwikkeld, waardoor ze weinig tot geen inlevingsvermogen hebben. Inlevingsvermogen waar juist de ‘slachtoffers’ van narcisten op zoek naar zijn, omdat ze door hun eigen ervaringen een laag zelfbeeld krijgen en snakken naar aandacht en steun. Steun die de narcist in de eerste instantie lijkt te geven, maar daarmee een afhankelijkheid creëert.
Als je het gevoel hebt dat je in een relatie zit met een narcist, dan is het verstandig om jezelf eens af te vragen: wat levert het me op en wat moet ik inleveren? Als je het gevoel hebt dat het je meer kost dan dat het je oplevert, is het misschien tijd om je grenzen iets duidelijker aan te geven. Ben je bang omdat de persoon onvoorspelbaar is, dan kun je de hulp van een onafhankelijke partij inroepen die je kan helpen om je grenzen aan te geven.
Een relatie met een narcist zal altijd een relatie zijn van ongelijke (empathische) waarde. Kun je daar een weg in vinden en het accepteren, dan is een relatie mogelijk. Je zult echter wel altijd je eigen grenzen moeten bewaken en geen empathische verwachtingen hebben van de persoon. Een oppervlakkige relatie is misschien wel de meest aan te raden relatie die je kunt opbouwen met een narcist. En dat is een relatie zonder wederzijdse verwachtingen. Want verwachtingen kunnen zorgen voor teleurstellingen. En die teleurstellingen worden de deuken in je eigen persoonlijkheid.
Welk type mens ben je?
Het leven bestaat uit golfbewegingen.
Hoe groot de golven zijn en hoelang ze aanblijven, dat kun jezelf bepalen. Het is dan ook belangrijk om in een situatie waar het even wat minder gaat, jezelf even de spiegel voor te houden, zodat je kunt bepalen welk type mens je bent.
Locomotief:
Een locomotief is een persoon die van tijd tot tijd zoveel energie heeft dat het wagonnetjes, oftewel mensen eraan kan hangen. Hij heeft een luisterend oor, keer op keer weer vol goede tips en positieve energie. Een locomotief dendert maar door en ziet er sterk en onverwoestbaar uit. Maar dat deze locomotief ook even aandacht en tijd nodig heeft- denk maar aan een servicebeurt – vergeten anderen vaak. Als deze geen servicebeurt krijgt, dan zal deze, hoe sterk dan ook, toch vastlopen. Een locomotief moet dus af en toe pas op de plaats maken om zichzelf te onderhouden.
Wagon:
Een wagon heeft een motor nodig om zich voort te bewegen. Haakt die vast aan een gezellige, leuke, positieve locomotief, dan zal deze wagon zich prettig en fijn voelen. Op het moment dat je als wagon alleen verder moet, kunnen er problemen ontstaan. Het tempo neemt af, want je motor is er niet meer. Omdat je gewend was aan de positieve energie en boost om je heen, ga je deze missen en val je terug. Je krijgt identiteitsproblemen, omdat je niet meer weet wie je bent. Je bent al die tijd aangehaakt geweest aan de locomotief. Je wordt angstig, omdat je niet weet welke weg je op moet. Een lusteloos, onrustig, onbestendig, angstig, neerslachtig, eenzaam en verdrietig gevoel ontstaat.
Je bent boos; boos omdat je je motor mist. Het is je ontnomen en dat vind je niet rechtvaardig. Is dit daadwerkelijk ook zo, of ben je gewoon verantwoordelijk voor je eigen leven en daden? Alleen door daadwerkelijk ervoor te zorgen dat je je eigen wagon van een motor gaat voorzien, of zelf een locomotief gaat worden, kunnen je levensgolfbewegingen minder worden.
Welk type mens ben je en waar wil je naar toe?
Deel je mee?
Hoe wordt het zelfbeeld van een kind gevormd?
De manier zoals een mens naar zichzelf kijkt is van groot belang in de ontwikkeling van de mens. Het heeft namelijk invloed op je zelfvertrouwen en de manier zoals men zich zal presenteren naar anderen toe. Wanneer je van jezelf denkt: ‘Ik ben aardig en de moeite waard’ zal dit veel zelfvertrouwen opleveren. Maar als je denkt: ‘Ik word ook zo snel driftig, natuurlijk vinden ze me niet aardig,’ zal dit een nadelige invloed hebben op je zelfvertrouwen.
Als een kind geboren wordt, heeft hij geen gedachten over zichzelf. Hij ziet de personen om zich heen ook niet als individuen. Door de manier waarop de omgeving van het kind met hem omgaat, leert het kind over zichzelf en hoe hij naar zichzelf moet kijken. Als een kind positief benaderd wordt en gewaardeerd en geaccepteerd wordt, zal het een positief zelfbeeld ontwikkelen. Met andere woorden: op een positieve manier naar zichzelf gaan kijken. Dat heeft een directe invloed op zijn zelfvertrouwen en de manier waarop hij zich zal gedragen. Een kind dat het gevoel heeft dat zijn ouders hem lief vinden, zal daardoor sneller iets willen doen voor zijn ouders. Het gevoel dat hij gewaardeerd wordt en de bevestiging hiervan horen, zal een stimulans zijn tot meer positieve daden.
Een kind dat negatief benaderd wordt, zal vaak ook negatief gedrag vertonen. Het voelt zich niet gewaardeerd en geaccepteerd. Hierdoor krijgt het kind vaak een laag zelfbeeld en zal dit ook invloed hebben op zijn zelfvertrouwen. Ouder en kind belanden in een neerwaartse spiraal die moeilijk om te buigen is.
Voorbeeld:
Het maakt toch niet uit of ik meehelp of niet, want mijn ouders zijn toch altijd boos op me. En omdat het kind niet meehelpt, zullen de ouders inderdaad weer boos worden. Op die manier worden zijn gedachten bevestigd en ontstaat er een negatief zelfbeeld. Ouders en kind belanden daardoor in een neerwaartse spiraal.
Dat de vorming van een zelfbeeld belangrijk is, blijkt hier wel uit. Kinderen doen de meeste ervaringen op met en bij hun ouders. De mening van de ouders zal ook bepalend zijn voor de ontwikkeling van het kind. Als ouders een opmerking keer op keer herhalen zal het kind het als waarheid gaan aannemen en dat zal invloed op zijn gedrag en zelfbeeld hebben.
Voorbeeld: Een kind dat de hele dag te horen krijgt dat het niets kan, zal geen eigen initiatief meer tonen, met als gevolg dat de ouders steeds meer zullen bevestigen dat het kind niets kan. Het kind zal daardoor weinig zelfvertrouwen hebben als het iets moet ondernemen.
Wil je dit doorbreken, dan zal je het kind eerst moeten leren om positiever over zichzelf te leren denken, waardoor zijn gedrag op den duur kan verbeteren. De omgeving zal ook een rol spelen in het opbouwen van een positief zelfbeeld.
Kinderen zijn erg gevoelig voor gezichtsuitdrukkingen. Als je een positieve opmerking plaatst, laat dat dan ook zien door middel van je mimiek. Het kind zal het dan sneller aannemen.
Vind je het de moeite waard om te delen?
Beelddenken en dyslectie
Dyslecten zijn niet altijd beelddenkers en andersom. Beelddenken is een denkproces en dyslectie is een neurologische stoornis.
Het komt wel vaak voor dat dyslecten beelddenkers zijn en daardoor ontstaat er een verwarring wat betreft de denkwijze van een dyslect.
Een beelddenker is met simpele handelingen en eenvoudige begeleiding prima te integreren in het huidige onderwijssysteem. Een dyslect echter vraagt wat intensievere en specifiekere begeleiding.
Dyslectie is een stoornis waardoor de hersenen niet goed in staat zijn om informatie visueel en auditief te verwerken.
Beelddenken is een denkproces waar men in beelden denkt i.p.v. in woorden. Beiden hebben moeite met de taalverwerking. Maar de oorzaak ligt op een ander vlak.
Dyslectie kan ontstaan door een ontwikkelingsachterstand en beelddenkers schakelen niet om qua denkproces als ze naar de basisschool gaan.
Het is daarom belangrijk dat de diagnose duidelijk gesteld wordt door bevoegde personen, zodat er passende begeleiding kan worden gegeven.
PLUS- of MINmens
Alles om ons heen bestaat uit energie en iedere energievorm bestaat uit plus en min. De mens dus ook. Maar wat zijn nou precies PLUSmensen en MINmensen?
Het zegt iets over je gedrag, manier van omgaan met problemen, informatieverwerking, relaties aangaan, en hoe je in het leven staat of naar het leven kijkt. Geen van beiden is beter dan de ander. PLUSmensen zoeken MINmensen op en andersom om een evenwicht te krijgen. Bij HSP-ers is het vaak belangrijk om te weten of je te maken hebt met een PLUSmens of met een MINmens, omdat je dan bij overprikkeling het gedrag beter begrijpt. Kinderen vertonen in dat geval vaak gedrag dat door hulpverleners verkeerd belicht kan worden waardoor het verkeerde stempeltje gegeven wordt en in dat geval ook onnodige medicatie om de symptomen te onderdrukken. Ik pleit ervoor om het kind in zijn geheel te bekijken en daarbij ook andere invalshoeken in ogenschouw te nemen zoals de parapsychologie.
Twintig procent van de wereldbevolking is een Hoog Sensititief Persoon, dus kunnen we eigenlijk niet meer daar omheen. Dat betekent dat ze meer voelen dan een niet HSP-er. Paranormaal betekent dat je iets kunt waarnemen wat een ander Niet kan waarnemen. Dat kan zijn: zien, horen, ruiken, weten en/ of voelen. Dat haalt meteen de parapsychologie uit het zweverige hoekje en misschien wordt het dan serieuzer genomen. Want hebben alle ADHD-ers wel echt de juiste diagnose gesteld gekregen? Ongeveer 6 % van de kinderen heeft daadwerkelijk ADHD blijkt uit onderzoek. Maar hoe komt het dan dat er 15 % van de kinderen het stempeltje opgeplakt krijgt vanwege hun gedrag en prikkelverwerking? En dan heb ik terecht twijfels bij de medicatie die ze vervolgens voorgeschreven krijgen. Wordt het dan niet tijd om HSP bij een onderzoek serieus in overweging te nemen ?
PLUSmens
- Extrovert
- Impulsief
- Dominant (gedrag)
- Overheersend/ grensoverschrijdend (gedrag)
- Dynamisch
- Hard voor zichzelf
- Bij kinderen trek ik een vergelijking met Teigetje
MINmens
- Introvert
- Bedachtzaam
- Teruggetrokken/gesloten (gedrag)
- Afwachtend
- Volgzaam
- Lijkt vaak kwetsbaar (niet assertief)
- Bij kinderen trek ik een vergelijking met Ior
Een PLUS HSP-er heeft bij overprikkeling veel kenmerken van ADHD en een MIN HSP-er heeft veel kenmerken van PDD-NOS en/of een autistisch aanverwante stoornis.
Door simpele en vooral makkelijk uitvoerbare afsluittechnieken kunnen HSP-ers ervoor zorgen dat ze niet overprikkeld raken. Om de juiste diagnose te stellen adviseer ik om eerst deze afsluittechnieken te gebruiken zodat er een zuiver beeld verkregen wordt van het gedrag van het kind.
Door kennis te bundelen hebben niet alleen kinderen en hun ouders er baat bij, maar ook wij als hulpverleners. Je blik op een kind wordt verruimd door verschillende invalshoeken te gebruiken.
We hebben tenslotte maar één ding voor ogen toch?
En dat is het welzijn van het kind!
